Οι εφτά νότες που χρησιμοποιούμε, δεν είναι ακριβώς ιταλικές, αν και Ιταλός εμπνεύστηκε τα ονόματά τους, και συγκεκριμένα ο Guido d’Arezzo, ο οποίος, το 1025, ενώ δίδασκε εκκλησιαστική μουσική, πήρε τις πρώτες συλλαβές από έναν ύμνο προς τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, και ονόμασε έτσι τις εφτά νότες:
Ut queant laxis / Resonare fibris / Mira gestorum / Famuli tuorum / Solve polluti / Labii reatum / Sancte Iohannes (στην έβδομη νότα δεν παίρνει την πρώτη συλλαβή, αλλά τα αρχικά γράμματα).
Το Ut επειδή δεν είναι πολύ ηχηρό, αργότερα αντικαταστάθηκε από το Do, ίσως σαν πρώτη συλλαβή της λέξης Domine (Κύριε).
(πηγή: sarantakos.wordpress.com)
Γενικότερα, τον 11ο αιώνα , ο Χριστιανός εκπαιδευτικός, Guido d’Arezzo, ανέπτυξε παιδαγωγικά εργαλεία για το τραγούδι. Βρήκε ένα τραγούδι που είχε συγκεκριμένες συλλαβές σε μια κλίμακα ανόδου. Από αυτές τις συλλαβές, έχουμε σήμερα τη βάση του συστήματος σολφέζ του προφορικού τραγουδιού: ut (τώρα ντο), re, mi, fa, sol, la. Ανέπτυξε επίσης ένα τετράστιχο πεντάγραμμο στο οποίο μπορούσε να υποδείξει ακριβείς τόνους καθώς και διάρκειες. Μπορούσε να συνδυάσει πολλά πεντάγραμμα για διαφορετικές τόνους τραγουδιού ταυτόχρονα, τα οποία ταύτισε με κλειδιά. Για να διδάξει το σύστημα του προφορικού τραγουδιού, ανέπτυξε αυτό που έγινε γνωστό ως ο Γκουιντονιανός Δείκτης. Αυτό το σύστημα έγινε η πηγή της σύγχρονης σημειογραφίας. Επέτρεψε στους συνθέτες να σημειώνουν διαφορετικές μελωδίες που τραγουδιόνταν ταυτόχρονα, κάτι που έγινε γνωστό ως πολυφωνία.
