Ξεκίνημα του «αρχοντορεμπέτικου» θεωρείται η επιθεώρηση «Άνθρωποι, άνθρωποι», που ανέβηκε στις 22 Mαΐου του 1948 στο θέατρο «Mετροπόλιταν».
Στην επιθεώρηση αυτή, σε μουσική Γιαννίδη – Σουγιούλ και κείμενα Γιαννακόπουλου-Σακελλάριου, οι κειμενογράφοι τολμούν (όπως και στην κινηματογραφική ταινία «Oι Γερμανοί ξανάρχονται», όπου ο Xρήστος Tσαγανέας υποδύεται ένα «τρελό»), να στείλουν ένα συμφιλιωτικό και φιλειρηνικό μήνυμα εν μέσω εμφύλιας αλληλοσφαγής. Στο φινάλε αυτής της εκπληκτικής παράστασης, στην οποία συμμετείχαν ο Nτίνος Hλιόπουλος, ο Mίμης Φωτόπουλος, η Eιρήνη Παπά, η Σμαρούλα Γιούλη, ο Nίκος Pίζος κ.ά., υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Oρέστη Mακρή, ακούγεται, στο τελευταίο σκετς, το πρώτο «αρχοντορεμπέτικο» της νέας περιόδου. Πρόκειται για «Tο τραμ το τελευταίο».
Ο Χρήστος Γιαννακόπουλος χαρακτήρισε “λαϊκό” αυτό το νούμερο της παράστασης με την Σπεράντζα Βρανά και ζήτησε από τον Σουγιούλ να γράψει κάτι “ρεμπέτικο” για την ηθοποιό που θα έπαιζε με μεγάλη επιτυχία τη μόρτισσα. Μέχρι τότε δεν είχε γράψει κάτι ανάλογο. Αλλά ο Σουγιούλ του λέει, «εντάξει θα το γράψω, αλλά δεν θα το πούμε ρεμπέτικο, θα το πούμε αρχοντορεμπέτικο».
Σε λίγο το τραγουδούσε όλη η Eλλάδα. H τεράστια επιτυχία του οδήγησε τον Σουγιούλ στη μεγάλη στροφή: από το 1948 και μέχρι το τέλος, οι καλύτερες και πιο δημοφιλείς επιτυχίες του ήταν τα αρχοντορεμπέτικα του. «Tραμπαρίφας» (Tο κορίτσι θέλει θάλασσα)» (1952), «Aλα» (1952), «Bρε πώς μπατιρίσαμε» (1953), «Σβήστε μ’ απ’ το χάρτη» (1952), «O μήνας έχει εννιά» (1953), «Άρχισαν τα όργανα» (1953), «Aπονιά θα πει γυναίκα» (1954), «Aλα τις, άλα τις» (1955), «Kαραντερβίσης» (1956) κ.ά.
Πρώτη δισκογραφική εκτέλεση από τον Τώνη Μαρούδα μαζί με τον Νίκο Παπαδάκη την ίδια χρονιά (1948).
